Solitaire en de Sossusvlei

In de middag kwamen we bij Solitaire aan.
Uit verhalen bleek al dat Solitaire klein was, maar het bestaat eigenlijk alleen maar uit onze lodge, een bakery, een restaurentje en een tankstation, that's it.
Toch best wel wat mensen hier, want vanuit Solitaire kun je makkelijk naar de Sossuvlei en de Deadvlei.. Wat voor mij echt hoog op mn lijstje staat, dat gaan we dus morgenochtend doen.
We besluiten even te chillen aan het zwembad en in de avond gewoon lekker te eten in het restaurant. Niet dat we nou echt een keuze hebben, we zitten midden in de woestijn – dus er is letterlijk niets anders.

Het restaurant heeft hier een terrasje wat écht een belachelijk uitzicht heeft. Je kijkt zo de savanne op, echt precies hoe ik mij Afrika had voorgesteld. Zó mooi.
Glaasje wijn, vogeltjes fotograferen en genieten van een prachtige zonsondergang.
We regelen dat we morgenvroeg een ontbijtje meekrijgen naar de Sossusvlei – dat kon, volgens de mevrouw achter de balie… en om 21:00 doen we een afzakkertje. Gesloopt zijn we, van de rit, van de indrukken en waarschijnlijk vooral van ons enthousiasme.

Woensdag staan we om 6:00 bij de bakkerij voor ons ontbijt. Er wordt druk gewerkt, al vanaf 4:00 in de ochtend om brood te bakken. Ons ontbijtpakketje was alleen foetsie. Iedereen heel vriendelijk hier, maar deze man was iemand van weinig woorden en liet nou niet echt weten of iemand iets ging doen met die informatie. Je moet echt zelf achter alles aan en het blijven vragen tot vervelends toe. Uiteindelijk kwam iemand anders het pakketje brengen, met een heleboel excuses, korting op ons avondeten én gratis koffie of thee. Dát is dan weer supernetjes!

We vertrokken dus eigenlijk een half uur ‘te laat’. De zon was nog niet op en dat zorgde voor mooie kleurspelingen in de lucht. Paars, roze, oranje.. We hadden afgesproken om niet te stoppen om te fotograferen, want ja, we moesten een beetje op tijd zijn. In de Sossusvlei loop je tussen de zandduinen en dat wil je gewoon écht niet als het op z’n heetst van de dag is. Uiteraard zagen we nu precies van alles! Springbokken over de weg, Struisvogels paradeerden langs de kant en midden in de woestijn zag ik ineens een…giraf!?

Je koopt hier bij een campsite een entreeticket voor de Sossusvlei, en dan moet je nog 60 km voor dé attracties van deze omgeving: Dune 45 en de Deadvlei.
Die 60 kilometer is zó raar, want je rijdt ineens tussen knaloranje duinen, ergens in niemandsland. Echt onvoorstelbaar hoe oud alles hier blijkt te zijn en hoe de natuur om ons heen wéér zo veranderd. Zo ver je kunt kijken doemen duinen van honderden meters hoog op, pas als iemand zo dapper is om er eentje te beklimmen zie je pas hoe klein die persoon is en hoe gigantisch die duin.

Uiteindelijk stoppen we op een plek waar een shuttle je naar de Deadvlei brengt. Je kunt zelf rijden, maar er zaten zoveel mensen vast in het losse zand met de auto – dat we het toch niet echt durfden.
Shuttleticket gekocht, op het lijstje gezet bij een of ander vaag mannetje die continue maar namen schreeuwde, en dan wachten op je beurt. Ik bleef mooi op het lijstje meekijken, want al die chauffeurs die wilden natuurlijk ‘hun’ mensen eerst. Heel irritant.
“We don’t care about time. No clock, no watch”.
Af en aan sjezen jeeps heen en weer. Mensen inladen en weer weg. Dan horen we in de verte ineens een hoop kabaal, maar écht hard!
Er komt gewoon rustig een tractor aangereden met een enorme bak er achter, waar een stuk of 50 mensen in zijn gepropt. Ik denk dat wij deze bakken gebruiken voor het vervoer van vee, maar hier zijn bankjes in gemaakt en dus kunnen er mensen in. Echt, HOE dan?
Gelukkig pasten wij gewoon in een ‘normale’ safariwagen, al ging dat ook allemaal niet zo heel relaxt.
We stoppen bij een woestijn (letterlijk) en zien wat groepjes mensen af en aan de bergen over lopen. We besluiten de menigte maar te volgen, want er stond niet echt iets aangegeven.
Ondertussen tikt het temperatuurtje de 30/35 graden wel aan en wij moesten nog best een heel eind door los zand lopen. Duin op en duin af. Echt wel zwaar.
Ik word ingehaald door bejaarde mensen en als ik links naar boven kijk zie ik mensen een duin van minimaal 80 meter hoog beklimmen. Oké, niet zeuren, doorlopen dus.

Uiteindelijk na een half uurtje lopen staan we bovenaan een duin en zien we beneden dan écht die deadvlei. Iets wat ik ZO graag wilde zien.
De Deadvlei is een heel bizar zicht. Te midden van knaloranje/rode duinen die 300/400 meter hoog zijn, ligt een zandstenen stuk grond waar de skeletten van bomen op staan. Deze zijn 900 jaar oud, en dood..maar toch vergaan ze niet helemaal.
Foto’s maken is hier magisch. Die witte grond, zwarte bomen, oranje duinen en felblauwe lucht maakt het zo’n gaaf schouwspel. Het was de tocht echt helemaal waard!

Na een helse terugtocht met pijnlijke voeten en allemaal een vorm van oververhitting, bereiken we onze eigen auto weer. Hallo airco!
We stoppen nog even bij Dune 45, nóg zo’n trekpleister van de Sossusvlei. Vanochtend was het druk, veel bussen en auto’s, maar nu rond een uurtje of 13:00 is er vrijwel niemand. Lekker foto’s schieten dus.
Ik doe een poging om omhoog te klimmen, maar deze 170 meter ga ik écht niet doen.

Omdat ik een nerd voor weetjes ben, hier wat weetjes over de Deadvlei en de Sossusvlei.
- De bomen in de Dodevlei zijn gestorven door te weinig water, ze zijn 900 jaar oud en zwartgeblakerd door de zon. Ze zijn niet versteend, maar het is te droog om te vergaan.
- Dune 45 is dé attractie van de Sossusvlei. Het is een duin met 5 miljoen jaar oud zand.
- De Dune 45 wordt het meest gefotografeerd aan het eind en begin van de dag. Dan is de ene kant in de schaduw en de andere kant in de zon.
- Dune 45 wordt met haar 170 meter hoogte Big Mama genoemd. Dune 7 wordt met zijn 325 meter Big Daddy genoemd
- De Namibwoestijn of Namib wordt gezien als de oudste woestijn ter wereld.
- De rode kleur van het zand ontstaat door de hoge concentratie ijzer.
- In de droogste regio van het land leven vooral slangen, gekko’s, ongewone insecten, jakhalzen, hyena’s en gemsbokken.


Eenmaal terug in Solitaire, moesten we natuurlijk even een dingetje van de lijst strepen.
Namelijk, de Famous Apple Pie van Solitaire proeven. Als echte Nederlanders is dat toch wel heel grappig. Midden in de woestijn, warme appeltaart met slagroom. Een stukje thuis.
Een Nederlandse schrijver Ton van der Lee had hier zijn recept achtergelaten toen hij hier verbleef. Nu is het een legendarisch verhaal. Iedereen die hier stopt, neemt een stukje appeltaart.

We besluiten de dag verder te spenderen met foto’s maken, relaxen bij het zwembad en te genieten van de omgeving. Lekker rustig aan.
Morgen staat de trip van Solitaire naar Swakopmund (de kust) op het programma en dat is best een heel stuk rijden.