Damaraland!

Vroeg in de ochtend, na een uitgebreid ontbijt, verlaten we Swakopmund. Wel echt jammer, maar ook heel gaaf dat we de kust hebben gezien en nu weer dieren in de woestijn kunnen gaan spotten.
Naar Damaraland is het 4 uur en 30 minuten rijden (volgens maps, in reallife even niet).
Het eerste stuk van 2 uur was saai! Maar écht! Het was voor het eerst dat we zeiden tegen elkaar van,…er is echt helemaal niks te zien. Geen boompje, geen berg, geen dieren, niks!

Er staan hier een heleboel kraampjes langs de wegen, gemaakt van gammele takken. Hier verkopen de lokale mensen zelfgemaakte armbandjes of geverfde stenen. Ze doen er alles aan om je te laten stoppen, soms komen ze zelfs dansend uit de hutjes.
We kopen bij iemand allemaal een armbandje..zware oplichterij natuurlijk. Maar ik zag hoe een heel gezin daar schuilde voor de bloedhete zon, onder een houten plankje in een houten hutje en toen betaalden we maar gewoon.

Wat later zien we een aantal verkeersborden die aangeven dat er olifanten zouden kunnen oversteken. Wij he-le-maal enthousiast, maar het enige wild dat overstak waren een stel geiten, of een man met twee ezels.
We moeten uiteindelijk afslaan en komen terecht op een verschrikkelijke weg. De eerste keer dat ik besluit dat ik wel durf te rijden, komen we uiteraard op een weg met kraters en grote, losliggende stenen. En ja hoor, niet veel later..een lekke band.
We zien nog een groepje jakhalzen wegrennen en dan gaan we toch maar die band vervangen..fijn!
Ondertussen was het een uur of 1/half 2, bloedheet buiten met een graadje of 36 en het leek wel of niks wilde lukken.
De nieuwe band kwam niet onder de auto los, de krik zat niet op het goede punt en dus kregen we de auto niet omhoog. Omstebeurt onder de auto liggen. Ook geen pretje, want: stoffig en je verbrandt je gewoon aan de grond.
Na zeker een uur aankloten was het gelukt. Half oververhit en trillend stappen we de auto weer in en gooien we de airco op z’n allerhoogst.

Gelukkig kregen we bij onze lodge, die werkelijk prachtig was, een lekker koud welkomstdrankje en het goede nieuws dat we met ons huisje bij een waterhole zaten.
Na een koude douche, letterlijk alleen maar om af te koelen, neem ik plaats op het balkonnetje.
Vanaf dat balkon had je echt een uitzicht waar je U tegen zegt. Je kijkt hier zo ver de natuur in, je hoort apen, je ziet dieren water drinken en om je heen staan overal bergen. Heerlijk.
Het is niet te omschrijven hoe het is om hier te zitten.

Bij het restaurant vertelde een medewerker over de zonsondergang. Vanaf het Eagles Nest (hij wees omhoog naar een aangelegd pad) kon je een fantastisch uitzicht fotograferen. Kwartiertje lopen zei de beste man, dus om half 6 deden we een poging.
Hij was even vergeten te melden dat het Eagles Nest, letterlijk bovenop die enorme berg lag en dat je, naast dat aangelegde pad, ook nog via een vrij onbetrouwbare stelling/trap omhoog moest. De helft bleef achter…lees: hoogtevrees, maar wij gingen stug door, en in een rap tempo ook wel.
Het pad ging goed, maar dat trappenhuis was echt wel eng. Langs de zijkant van die berg, waarom doen we dit?
Eenmaal boven moet ik bekennen, wát een uitzicht. Het was het echt helemaal waard.
We maken foto’s van de zonsondergang, nemen een drankje en eenmaal beneden zitten we nog even met zijn viertjes voordat we gaan eten.
Er stopt nog rustig aan een giraffe bij de waterhole, wel heel ver, dus geen goeie foto..

We genieten ’s avonds nog even van Damaraland. Wat is het hier rustig en ontzettend mooi ook. Je kunt zo in de verte kijken, is echt heel gaaf. Morgen alweer op pad naar Etosha, maar niet voordat we onze reserveband hebben ingeruild in Khorixas.
Beetje jammer wel, want we hoefden eindelijk geen lange rit te maken, alleen voor Khorixas moeten we alsnog een uur omrijden. Helaas, helaas.