Van Windhoek naar Solitaire.

Het is een hele trip om van Nederland naar Namibië te reizen.
12 uur vliegen welgeteld, met tussenstop in Luanda (Angola) en een heleboel geduld.
Want meteen bij aankomst op het vliegveld van Windhoek, kwamen we er achter dat niemand echt iets geeft om het feit dat jij daar helemaal verrot aan komt zetten met je bagage. In een slakkentempo werden we 1 voor 1 allemaal gecheckt, er werden foto’s gemaakt, stempels gezet en zelfs vingerafdrukken afgenomen. De vrouw achter de balie van mijn rij, besloot dat het in alle drukte een goed moment was om pauze te gaan houden, dus daar stonden we dan…zeker anderhalf uur lang. Niemand bedenkt iets te ondernemen, alles standje nul en relaxt.
Eindstad: 10:45 geland, 13:30 pas buiten met autosleutels (dat dan weer wel).

Bij de autoverhuur werd goed uitgelegd hoe alles werkte, hier wordt links gereden en ook de 4 wheel drive functie schijnt erg belangrijk te zijn op de wegen hier.
Een andere, vrij vrolijke man, kwam met een heuse powerpoint presentatie aan om te vertellen hoe de regels in het verkeer van Namibië zijn.
Conclusie is eigenlijk, rij gewoon hoe je wilt en zorg dat een ander erg geen last van heeft. En ohja, probeer geen olifant te raken, dat is nogal slecht voor de auto.
Eindelijk op pad dus hierna. Een uurtje rijden richting Windhoek en dat was gewoon over een geasfalteerde weg.

Wij verbleven in het Vondelhoff Guesthouse voor één nachtje. Windhoek zelf is niet heel bijzonder, dus we sliepen hier onze roes uit en dan konden we morgen fris de weg op.
We besloten even wat boodschappen te gaan doen, je hebt liters water nodig voor onderweg en natuurlijk ook wel wat te eten. De ‘Pick and Pay”. Ik kan je vertellen dat een hypermarket in Frankrijk er niks bij is. Ik wist niet goed wat ik wél verwachtte van een supermarkt in Afrika, maar dit was het absoluut niet. Er lagen verse pizzabroodjes nota bene, en je kon kiezen uit bijvoorbeeld 5 verschillende soorten Red Bull?
Wat ik even niet had bedacht was, dat wij natuurlijk compleet buiten het beeld vielen in deze scene. Vier witte mensen met boodschappen en een dikke portemonnee. Er werd dus ook rustig vier keer aan ons gevraagd of we voor iemand de boodschappen wilden betalen.
Na heel veel “no, no, no!!!” liepen we met volle tassen naar de auto terug.

Thuis had ik via Tripadvisor gevonden dat Joe’s Beerhouse een echte aanrader was, dus daar hadden we gereserveerd.
We kwamen er in een taxi aan en er stond een parkeerplaats vol met auto’s, alsof we een heus pretpark in zouden gaan.
Joe’s Beerhouse is van alles wat. Een kroeg, een lounge, een bar, een spelletjescafé en een restaurant. Er is live muziek, en overal zitten mensen te eten, drinken of chillen met elkaar. Echt heel gezellig.
De menukaart zag er veelbelovend uit, ook hiervan wist ik niet goed wat ik verwacht had.
Ik nam een spies met biefstuk van drie verschillende soorten antilopen. De Oryx, Springbok en Kudu. Was heel erg lekker!

Na nog een drankje aan het zwembad konden we écht niet meer en vertrok iedereen naar zijn eigen kamer. Na nog een heel gedoe met de klamboe (paste niet over mijn hele bed heen en ik zag in mijn hoofd alleen maar insecten in mijn bed kruipen), kon ik dan ook lekker gaan slapen!

Dag 2, eerst ontbijten!
En dat deden we met pannenkoekjes, croissantjes, jus d’orange en een bakje fruit.
Het was vrij vroeg, en ik moet er echt even aan wennen dat we overal maar één of twee nachtjes verblijven. Koffer dus weer dicht, alles er in, en inladen die hap.
We hadden bedacht om onze trolley te vullen met kleren die we de eerstkomende dagen nodig hadden, om gesjouw met koffers te voorkomen…maar je laat hier ook niet zo graag je auto met al je koffers staan. Dus: sjouwen.

De rit naar Solitaire was er eentje van 228 kilometer. Mwah, 2,5 uur – zou je zeggen.
We moesten over gravelwegen, dus dat gaat natuurlijk stukken langzamer dan we gewend zijn, en vooral hobbeliger. Meerdere malen zien we onderweg bordjes met “Rustplaats” (ja, lekker allemaal in het Nederlands) met op het bordje een bankje en een grote boom er bij.
Dit plaatje loog trouwens niet, want het was echt maar 1 boom en 1 bankje er naast.

Als we, als normale mensen hadden gereden, denk ik dat we er met zeker 3,5 uur wel hadden kunnen zijn. In ons geval leken we wel een stel overenthousiaste Chinese toeristen die bij elk klein diertje een foto moesten hebben. Een paar keer moesten we echt flink op de rem voor een vogel, de auto UIT, om vervolgens 100 meter terug te lopen naar een plek waar die vogel helemaal niet meer zat.
We komen er ook achter dat onze tactiek niet heel goed werkt. We schreeuwen of gillen keihard dat we iets zien, de bestuurder schrikt zich rot en remt, maar wel vrij laat nog.
Dus je hoort ineens LINKS, EEN AAP! Iedereen pakt als een malle zijn of haar verrekijker of camera, maar door het geluid van het remmen, is de aap allang verdwenen.
We stopten zelfs zo vaak onderweg, dat we op een gegeven moment hebben afgesproken om alleen maar te stoppen voor grote vogels (gieren, struisvogels, arenden) óf zoogdieren.

Het landschap onderweg is vreemd, maar verbazingwekkend. Soms rijden we hele stukken rechtdoor, langs droge vlakte. Dan ineens doemt er een berg voor ons op en zien we borden waarop staat dat je op moet passen voor steile wegen. We rijden langs een soort hei, waar je normaal gesproken vast veel dieren kunt spotten, tot aan bomen en dan weer bergen. Prachtige uitzichten levert het op, en het verveelt niet op zo’n lange afstand.
We reden ook ineens op een weggetje waar vrachtwagens en caravans verboden waren, die hadden die pass ook echt niet kunnen maken. En dan ineens, achter zo’n heuveltje, doemt een gigantisch uitzicht op. Zo gaaf!!