Rainy day

Dag 3.
Vandaag wilden we graag naar de tempel van Wat Pho.
Hop, weer een tuktuk richting onze bestemming (die dingen zijn toch zo vreselijk handig, én goedkoop!)

De Tempels van Wat Pho zijn de oudste van Bangkok, wij wilden hier voornamelijk heen om de "liggende Boeddha" te zien. Deze is 46 meter lang, 15 meter hoog en versierd met bladgoud en parelmoer. Ik móest hierheen!
De entree is 100 baht (2,50 euro) en daarvoor krijg je echt een heleboel.
Wat Pho is een heel groot complex met grote torens, beelden, 400 boeddha's en heeeeeeel veel Chedi's.
--> Chedi's: "Dit is een klokvormige aan de bovenkant spits aflopende toren, vaak bedekt met bladgoud.

We lopen een heel stuk, proberen niet te verdwalen, en ondertussen maak ik natuurlijk tientallen foto's. Overal is wel wat te zien, al vond ik het na een uurtje wel echt allemaal een beetje van hetzelfde.

We besloten naar dé tempel met dé boeddha te gaan.
Voor de tempel staan allemaal mensen die tasjes uitdelen waar je je schoenen in kunt doen, want ja...die wil je best meenemen.
Ook krijg je allemaal één of twee sjaaltjes, tegen kleine betaling, waar je je knieën en schouders mee kunt bedekken.
De liggende boeddha was echt prachtig. Het was er superdruk, maar dit beeld stijgt met zijn 15 meter hoogte, natuurlijk makkelijk boven alle mensen uit. De voetzolen werden "gefixt", hebben we dus alleen in steigers gezien... maar het was alsnog echt wel de hele trip waard.

Als we de tempel uit komen, staan we ineens midden in een overdekt halletje, waar allemaal kleinere boedhabeelden staan. Mensen staan te bidden, lopen zacht fluisterend rond of steken wierrook aan. HEEL, veel wierrook!
Bijna misselijk en high van die geur, lopen we nog een rondje, langzaamaan richting uitgang.

Ineens vraagt Maarten zich af, of de lucht al eerder zo donker was... zou het gaan regenen?
5 minuten later kwam ons antwoord: JA!
In Thailand regent het ook niet normaal...maar het komt met bakken tegelijk uit de hemel. Maarten was ervan overtuigt dat de bui met tien minuten wel zou overtrekken... ik kan je vertellen, hij had geen gelijk!
We hebben 40 minuten voor een tempeltje gezeten met drie andere random mensen. Toen het een beetje minder regende, liepen we snel als we konden, naar een tuktuk... deze waren alleen ook drijfnat. Want ja, dat is natuurlijk allemaal open.
Taxi dan maar...

Uiteindelijk bij het hotel afgezet, maar bedacht dat we echt niet door de regen, de hele dag maar binnen gingen zitten.
Op aanraden van een ander Nederlands stel, zijn we een afspraak gaan maken bij een massagesalon. We konden een uurtje of 2 later terugkomen voor onze afspraak.
Een beetje rondslenteren in een winkelcentrum, en gegeten bij Burger King - wat Maarten echt vreselijk vond. In Thailand MOET je alleen Thais eten...

De massagesalon.. dit was nogal een ervaring.
Een beetje onwennig liepen we naar binnen. Schoenen natuurlijk meteen uit bij de drempel. De Thaise mensen zijn heel lief en vriendelijk, maar ze kennen niet erg veel Engels.. Zonder iets te zeggen pakt een vrouwtje mijn voeten en begint ze te wassen in een soort geïmproviseerde wasbak. Ik zit deze twee minuten met moeite uit, want ik kan er helemaaaaal niet tegen als iemand aan mijn voeten zit.

Vervolgens worden we naar boven begeleid.
Ik laat, HOE DOM, mijn tas gewoon heel naïef, beneden bij die balie staan (gelukkig niks geks mee gebeurd, maar toch), en loop achter het vrouwtje aan.
Boven liggen een aantal matrasjes met gordijntjes er tussen. Ik gebruik verkleinwoorden, want alles is ook écht klein, haha.
Met handgebaren maakt de vrouw ons duidelijk dat we onze kleren uit moeten doen en de kleding die in de hoek ligt opgevouwen, aan mogen doen. Dat is nieuw voor me...kleding aan tijdens je massage.

Na wat hulp met aankleden, kan het relaxen beginnen...
Tenminste, dat was mijn verwachting. In de realiteit, gaat deze vrouw er gewoon voor zorgen dat ik met een dwarslaesie naar buiten ga.
Álles wordt gekraakt, echt elke spier wordt gemasseerd, vrij stevig ook.
Deze vrouw denkt vooral dat ik bij Cirque du Soleil werk, en gaat rustig op mijn rug zitten terwijl ik in een kleermakerszit, wordt gezet.
Ik kon me alleen maar afvragen of Maarten dit uur wel ging overleven.

Uiteindelijk, niet echt relaxed, maar ik voelde me wel oprecht goed! Ze had echt mijn rug en nek goed gemasseerd, en dat merkte ik wel meteen. Maarten daarentegen, kwam half mank uit zijn hokje en vertelde me "dit nooit meer".

'S avonds stonden we op het treinstation van Bangkok, de nachttrein richting Surat Thani en vooral, richting het zuiden van het land.
Het station is al chaos, maar de trein was misschien nog wel erger. Wel echt hilarisch hoe dit allemaal wordt geregeld.
Je gaat die trein in om 19:00 en kan dan doorgeven of je 'S morgens een ontbijtje wilt. Ik had per ongeluk, de "keuken" gezien en hoefde dat absoluut dus niet meer.
De trein doet 12 uur over de rit...van 8 tot 8. Hij rijdt maar 50 km per uur, anders zou het natuurlijk veel sneller gaan qua tijd.

Maargoed, om 19:30 zit je nog met je boekje op schoot, muziekje op, te genieten van het uitzicht uit het raam... Om 19;45 komt er een mannetje, die iets mompelt tegen je en vervolgens het bankje omtovert tot een stapelbed. Vrij knap, vond ik het wel.
Na 20:00 moet het stil zijn in de coupé, dan gaan er ook echt een heleboel mensen al slapen. Zij moeten om 4:00 in de ochtend de trein namelijk weer uit..
Ik had de grote fout gemaakt om boven te gaan liggen, dat leek me wel eens leuk - wanneer lig ik nou bovenin een stapelbed..nooit.
Wat minder was, was dat het licht dus eigenlijk niet uit ging, dus ik lag letterlijk met mijn hoofd - nog nét niet tegen die lamp aan. Daarbij komt nog het bonken en hobbelen van die trein én de vrouwen naast ons die continue naar het toilet moesten met veel bombarie.

8:00 - godzijdank, we hebben het overleefd...