De Okutala Lodge.

Vanochtend vertrekken we heel relaxed naar de Okutala Lodge. We hoeven maar 32 minuten te rijden, dus dat is lekker kort.
We komen bij een poort waar we ons moeten inschrijven en dan moeten we nog zo’n 11km het terrein door naar de bungalows. Wat raar, we snapten het niet zo goed..Waar was nou onze lodge?

We parkeren de auto en een vrouw komt naar ons toe met een dienblad waar ijsthee en koude handdoekjes op liggen.. Dat was ook nog nooit gebeurd, helemaal niet mis ook in die hitte. De oprit alleen al was prachtig. Deze lodge lag wat hoger dan de vlakke savanne, dus je had een heel mooi uitzicht.
We volgden de aardige mevrouw, zodat ze het een en ander kon uitleggen over de activiteiten en alles wat je moet weten over de lodge.
Bleek dat dit een natuurreservaat was, daarom moesten we dus 11 kilometer rijden vanaf de poort..
Maar.. ik was al direct afgeleid door een groep mangoesten die allemaal over elkaar heen kropen in het gras naast ons.. Echt een stuk of 50 krioelden allemaal over elkaar heen, renden door het gras of net voor onze voeten naar de overkant.
Eentje ging rechtop zitten…”Heh, dat is een stokstaartje!”
Undercover in Namibië was dat stokstaartje, was hij was de enige tussen die 50 mangoesten. Voor mij leuk, want een stokstaartje stond op mijn lijstje en wilde ik graaaag van dichtbij zien. (ik vind ze gewoon zo lief)

We lopen verder omlaag, richting zwembad en restaurant waar een groot dek is dat uitkijkt op de wijde wereld er voor. Ik slaak bijna een gilletje als ik halverwege ineens neushoorns in de verte zie staan. Vlakbij, bij een waterpoel! We vertelden vijf minuten daarvoor dat we nog geen neushoorns hadden gezien, hoe toevallig?!
Echt belachelijk gewoon, die had ik absoluut niet verwacht hier bij een lodge. Ze stonden gewoon rustig te drinken.

De vrouw verteld dat er een 2 uur durende tour is, ik hoorde alleen Leopard, Cheetah, Hyena, Elephants and Rhino's en ik hoorde de rest gewoon niet meer..
"Yes please" zeiden we alleen maar.
Half 5 pas weg met deze tour.. Dus we hadden genoeg tijd voor onszelf om foto’s te maken, bij het zwembad te liggen en wat te drinken.

Dit is een reservaat, van 24,000 hectare grond. Hier leven voornamelijk geredde dieren van Hunting Farms, die hier leren hoe ze weer op zichzelf de natuur in kunnen. Heel mooi initiatief dus. Er was echt genoeg hectare grond, dus het was ook niet zielig dat er een klein hekje tussen zat, en alsnog best bijzonder dat je dieren ziet op zo’n grote oppervlakte…is toch alsnog best geluk hebben.

Je kon naar beneden om de neushoorns van dichtbij te bekijken, je snapt natuurlijk dat ik mijn vrije tijd liever besteedde aan foto’s maken daarvan, dan aan het zwembad liggen.
Het enige punt was, dat je wel langs loslopende struisvogels moest. (Lees: LOSLOPEND).
Een man vertelde me "they are very friendly", maar dat stelde me absoluut niet gerust. Elke keer als ik een klein stapje zetten, zag ik een koppie omhoog gaan, en geloof me.. deze vogels ren ik er natuurlijk niet uit.
Elke keer als ik terug door het hek wilde, lagen er groepjes struisvogels voor de uitgang…Ik heb dus heel wat tijd doorgebracht met de neushoorns, maar niet omdat ik dat nou perse wilde..

Toen eindelijk, half 5..op pad met de jeep door het reservaat.
Eerste stop was bij olifantjes. Heel zielig verhaal. Moeder kwijt of dood, dus vier jonge olifantjes werden hier opgevangen. Wij speelden even voor paashaas en verstopten overal eten, wat de olifanten dan later gaan zoeken. Daar leren ze een hoop van. Ze krijgen het eten niet zomaar aangereikt en moeten er hun best voor doen. Eind oktober worden ze weer uitgezet in de natuur, dat was wel een mooi detail van het verhaal.

Dan de neushoorns, die hadden we wel al zien staan, maar nu was er een heeeeeele kleine bij. Drie dagen oud pas! Hier kregen we het welbekende stropersverhaal natuurlijk te horen. Dit waren white rhino’s, die is nog net iets meer te zien in het wild dan de Black rhino. Maar beiden sterven langzaam uit. Stropts krijgen hier 65,000 dollar voor de hoorn en daarom blijft het in arme landen een gewild dier om te schieten. Hier leven er 8 in het reservaat.

Cheetah’s. Mijn god. Ik hou écht niet van katten, maar ik was op slag verliefd. Wát een indrukwekkende dieren zijn dit. Die knaloranje ogen, die slanke bouw en de hele manier van hoe ze bewegen. Echt heel tof. We mochten van dichtbij kijken hoe ze eten kregen. Echt hard renden ze niet (25 km per uur), maar nog was het een aardig tempo’tje, al zeg ik het zelf.

Toen de laatste, en mijn absolute favoriet: het Luipaard.
Wat een gaaf beest zeg! Deze heeft een veel forsere bouw dan de cheetah en heeft dus ook veel meer kracht. Er werd ons verteld dat een herdershond het in een gevecht met gemak wint van een cheetah, maar van een luipaard verre van niet. Ze klimmen in bomen om het vlees te pakken, heel tof om zo dichtbij te kunnen zien.
Ook op deze dieren wordt veel gejaagd maar zitten nog wel in Etosha. Ze zijn lastig te spotten, maar er zijn er nog wel wat in het wild in Namibië.

Druk kletsend over alle informatie die we hebben gehoord, beginnen we aan het eten. Lekker een buffetje waar alles zo voor je wordt gegrild. Het sausje was een geheim van de kok, zelfs al konden we een beetje hollands met elkaar praten, ik mocht het écht niet weten. Ik vertelde hem over Joppiesaus, dat er zelfs chips van is.. waar hij heel hard om moest lachen.
Het terras was gezellig met lampjes versierd en ja..dat uitzicht op die waterhole met die neushoorns en kudu’s blijft toch wel machtig hoor. Er gebeurd de hele tijd van alles, niemand zit echt op zijn gemakkie te eten.

Morgenochtend moeten we deze mooie plek alweer verlaten, het was maar 1 nachtje helaas. Deze mensen, deze plek en wat hier allemaal voor de dieren gebeurd, heeft een plekje in mijn hart.. Zo mooi.
Morgen rijden we dwars door het Etosha park naar de andere kant voor de Onguma Aobe Lodge.